Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej (określana także jako „czerwony szlak karkonoski”) to trasa o długości dokładnie 27,7 km, prowadząca od Szrenicy nad Śnieżnymi Kotłami, przez Czarną Przełęcz, Śląskie Kamienie, Przełęcz Karkonoską, Słonecznik, Schronisko Górskie „Dom Śląski”, Śnieżkę, Czarną Kopę, Przełęcz Sowią, aż do Przełęczy Okraj.
Szlak biegnie głównym grzbietem Karkonoszy, raz po polskiej, raz po czeskiej stronie granicy. Jego pokonanie, bez zbędnych przystanków, zajmuje ok. 10 godzin. Po drodze mamy szansę zobaczyć wszystkie charakterystyczne dla Karkonoszy formacje górskie, kotły polodowcowe i skałki oraz wiele doskonałych punktów widokowych i kultowych schronisk.
Historia Drogi Przyjaźni Polsko-Czeskiej
Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej (wcześniej polsko-czechosłowackiej) została aktywowana 16. czerwca 1961 roku na mocy konwencji turystycznej między Czechosłowacją a Polską. Dzięki temu umożliwiono turystom swobodne eksplorowanie górskich zakamarków po obu stronach granicy. W okresie stanu wojennego droga ta była jednak zamknięta, aby nie dopuszczać do nielegalnych spotkań opozycji obu krajów. Chcąc wejść na Śnieżkę należało wynająć przewodnika zaakceptowanego przez ówczesne władze, wojsko i milicję. Ruch przywrócono w 1984 roku, a po upadku systemu komunikstycznego na trasie pojawiły się małe punkty graniczne. Ale zacznijmy od początku…
Wyprawy na szczyty karkonoskie stały się popularne dopiero w XVII wieku. To właśnie wtedy budowano budy pasteskie, które z czasem przekształcały się w górskie schroniska. Okres rewolucji przemysłowej znacznie przyspieszył rozwój tutejszej turystyki. To właśnie wtedy powstała sieć dróg, przekształconych z czasem w główne szlaki turystyczne.
Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej nie zawsze opierała się na bezinteresownej, życzliwej i pełnej zaufania przyjaźni. Czesi uważali na przykład, że droga miejscami ingeruje w ich terytorium o dwa metry za głęboko. Zgodnie z podpisaną konwencją trasą mogli wędrować tylko obywatele Polski i Czechosłowacji. Po II wojnie światowej polskie służby graniczne nie wpuszczały jednak Czechów i Słowaków na szlak. Z kolei w latach 40. XX wieku Polaków wpuszczano tylko w grupach z przewodnikiem i uzbrojonym żołnierzem oraz absolutnym zakazem fotografowania. Bywały okresy, w których za wyjątkiem Śnieżki w ogóle nie można było wchodzić na szlak, a także takie, kiedy wzdłuż szlaku przebiegały dwa osobne szlaki – polski i czechosłowacki.
O czym warto pamiętać przemierzając drogę?
Dla wielu miłośników gór przejście całym szlakiem Drogi Przyjaźni Polsko-Czeskiej jest spełnieniem marzeń. W ten sposób można bowiem przejść całym grzbietem Gór Olbrzymich, mijając po drodze to, co w Karkonoszach najpiękniejsze. Trasę bardzo ciężko pokonać w ramach jednodniowej wycieczki, dlatego warto rozważyć nocleg, w jednym z ok. 20 schronisk mijanych po drodze. Choć wydaje się to „bogatą bazą noclegową”, warto zarezerwować nocleg znacznie wcześniej.
Ponieważ trasa przebiega terenami parku Karkonoskiego Parku Narodowego absolutnie zabronione jest rozstawianie po drodze namiotów. Lepiej także nie spacerować po Karkonoszach nocą, aby nie napotkać na wystraszone obecnością człowieka dzikie zwierzęta. Planując wycieczkę należy pamiętać, że zimą, ze względu na zagrożenie lawinowe, szlak w niektórych miejscach może zostać zamknięty i należy szukać innych wariantów dla głównej trasy. Zawsze warto mieć na uwadze, że nawet latem pogoda w najwyższych partiach gór jest bezlitosna, a na szczycie nie przekracza 10 stopni.
Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej: atrakcje na trasie
Na główny szlak możemy wejść w wielu miejscach. Ci, którzy chcą pokonać całą trasę, zazwyczaj wybierają drogę prowadzącą w kierunku Szklarskiej Poręby. Po drodze mamy okazję zobaczyć największe atrakcje, jakie oferują nam Karkonosze, m.in:
- Skały Trzy Świnki,
- Mokra Przełęcz, zwana także Ptasimi Wrotkami,
- Skała Twarożnik ze słupkiem granicznym na szczycie,
- Czarcia Ambona,
- Śnieżne Kotły z unikatową polodowcową rzeźbą,
- Śnieżne Stawki,
- Wielki Szyszak, najwyższy granitowy szczyt Karkonoszy (1509 m n.p.m.),
- Skały przy Słoneczniku,
- Kocioł Wielkiego Stawu,
- Schronisko „Samotnia” nad brzegiem Małego Stawu,
- Schronisko „Dom Śląski”,
- szczyt Śnieżka (1602 m n.p.m.),
- czeskie schronisko „Jelenka”
- schronisko „Na Przełeczy Okraj”.